نظرات مردم درباره قرص ریسپریدون برای کودکان بسیار متنوع و اغلب متناقض است. این دارو، که معمولاً برای کنترل مشکلات رفتاری شدید در کودکانی با اختلالاتی مانند اوتیسم، اختلال سلوک، یا گاهی ADHD با پرخاشگری شدید تجویز می‌شود، می‌تواند هم تجربیات بسیار مثبتی به همراه داشته باشد و هم نگرانی‌های جدی ایجاد کند.
نظرات مثبت و تجربیات موفق درباره قرص ریسپریدون معمولاً شامل موارد زیر است:
- کاهش قابل توجه پرخاشگری و تحریک‌پذیری: بسیاری از والدین گزارش می‌دهند که ریسپریدون به طور چشمگیری به کاهش رفتارهای پرخاشگرانه، آسیب به خود یا دیگران، و طغیان‌های خلقی شدید در کودکشان کمک کرده است.
- بهبود تمرکز و همکاری: با کاهش مشکلات رفتاری، برخی کودکان ممکن است بتوانند بهتر در فعالیت‌های روزمره، مدرسه و درمان‌های دیگر (مانند گفتار درمانی یا کاردرمانی) شرکت کنند.
- کاهش رفتارهای تکراری و کلیشه‌ای: در برخی کودکان مبتلا به اوتیسم، ممکن است به کاهش شدت برخی رفتارهای تکراری کمک کند.
- ایجاد آرامش بیشتر در خانواده: وقتی رفتارهای چالش‌برانگیز کودک کنترل می‌شود، کل خانواده می‌تواند آرامش بیشتری را تجربه کند.
- درمان بیخوابی: در برخی موارد، کودکانی که به دلیل تحریک‌پذیری یا اضطراب دچار علائم بیخوابی بوده‌اند، با مصرف ریسپریدون خواب بهتری را تجربه می‌کنند (اگرچه خواب‌آلودگی خود یکی از عوارض است).
نگرانی‌ها و تجربیات منفی درباره قرص ریسپریدون معمولاً شامل موارد زیر است:
- افزایش وزن قابل توجه: این یکی از شایع‌ترین و نگران‌کننده‌ترین عوارض جانبی است که بسیاری از والدین گزارش می‌دهند. افزایش اشتها و تغییرات متابولیک می‌تواند منجر به چاقی و مشکلات سلامتی مرتبط با آن شود.
- خواب‌آلودگی و گیجی: کودکان ممکن است در طول روز احساس خستگی، گیجی و خواب‌آلودگی شدید کنند که می‌تواند بر یادگیری و فعالیت‌های روزانه‌شان تأثیر بگذارد.
- تغییرات خلقی و شخصیتی: برخی والدین احساس می‌کنند کودکشان “بی‌روح”، “بی‌تفاوت” یا “مثل ربات” شده و آن شور و هیجان کودکانه سابق را ندارد.
- عوارض هورمونی: افزایش سطح پرولاکتین یکی از عوارض شناخته شده است که می‌تواند منجر به بزرگ شدن سینه‌ها (ژنیکوماستی) در پسران، اختلالات قاعدگی در دختران و ترشح شیر از سینه شود.
- عوارض حرکتی: اگرچه با دوزهای پایین و در ریسپریدون (که یک آنتی‌سایکوتیک آتیپیک است) کمتر شایع است، اما خطر بروز عوارض خارج هرمی (مانند لرزش، سفتی عضلات، حرکات غیرارادی) و در درازمدت دیسکینزی تأخیری (حرکات غیرارادی دائمی) وجود دارد.
- نگرانی از مصرف طولانی‌مدت: بسیاری از والدین نگران اثرات ناشناخته مصرف طولانی‌مدت این داروها بر رشد مغز و سلامت عمومی کودکشان هستند.
- مشکل در قطع دارو: گاهی اوقات کاهش دوز یا قطع دارو می‌تواند با بازگشت شدید علائم یا بروز علائم ترک همراه باشد.
موارد مصرف قرص ریسپریدون: ریسپریدون برای چه بیماری‌هایی تجویز می‌شود؟
ریسپریدون توسط سازمان‌های نظارتی دارویی معتبر (مانند FDA) برای درمان چندین اختلال روانپزشکی تأیید شده است:
اسکیزوفرنی (Schizophrenia):
در بزرگسالان و نوجوانان (معمولاً ۱۳ سال به بالا) برای درمان علائم حاد و همچنین به عنوان درمان نگهدارنده برای جلوگیری از عود بیماری. ریسپریدون به کنترل علائم مثبت (مانند توهم، هذیان، گفتار آشفته) و تا حدی علائم منفی (مانند بی‌تفاوتی عاطفی، گوشه‌گیری اجتماعی، کمبود انگیزه) کمک می‌کند.
اختلال دوقطبی نوع یک (Bipolar I Disorder):
درمان دوره‌های مانیا (شیدایی) یا مختلط حاد: به تنهایی (مونوتراپی) یا در ترکیب با تثبیت‌کننده‌های خلق مانند لیتیوم یا والپروات در بزرگسالان و کودکان/نوجوانان (معمولاً ۱۰ سال به بالا).
درمان نگهدارنده: گاهی در ترکیب با تثبیت‌کننده‌های خلق برای پیشگیری از بازگشت دوره‌های خلقی.
تحریک‌پذیری مرتبط با اختلال اوتیسم (Irritability associated with Autistic Disorder):
در کودکان و نوجوانان (معمولاً ۵ تا ۱۶ یا ۱۷ سال، بسته به کشور) برای کنترل رفتارهای پرخاشگرانه، آسیب به خود، طغیان‌های خلقی و تحریک‌پذیری شدید.
مصارف تأیید نشده (Off-Label Uses):
گاهی پزشکان ممکن است ریسپریدون را برای شرایط دیگری که توسط FDA تأیید نشده اما شواهدی برای اثربخشی آن وجود دارد، تجویز کنند. این موارد شامل:
- اختلال سلوک با پرخاشگری شدید در کودکان و نوجوانان.
- اختلال وسواس فکری-عملی (OCD) مقاوم به درمان (به عنوان درمان کمکی).
- سندرم تورت (Tourette Syndrome) برای کنترل تیک‌ها.
- اختلال استرس پس از سانحه (PTSD) با علائم سایکوتیک یا پرخاشگری.
- درمان کمکی برای افسردگی اساسی مقاوم به درمان. استفاده از ریسپریدون برای مصارف تأیید نشده باید حتماً با تشخیص و تحت نظارت دقیق پزشک متخصص باشد.
اشکال دارویی و دوزهای موجود ریسپریدون
ریسپریدون به اشکال دارویی مختلفی در دسترس است تا پزشک بتواند بهترین گزینه را بر اساس نیاز و شرایط بیمار انتخاب کند:
- قرص‌های خوراکی روکش‌دار: رایج‌ترین شکل، در دوزهای مختلف مانند ۰.۲۵ میلی‌گرم، ۰.۵ میلی‌گرم، ۱ میلی‌گرم، ۲ میلی‌گرم، ۳ میلی‌گرم و ۴ میلی‌گرم.
- قرص‌های بازشونده در دهان (Orally Disintegrating Tablets – ODT): این قرص‌ها به سرعت در دهان حل می‌شوند و برای بیمارانی که مشکل بلع دارند یا ممکن است دارو را نگه دارند و بیرون بریزند، مناسب هستند. دوزهای مشابه قرص‌های معمولی دارند.
- محلول خوراکی: برای بیمارانی که قادر به بلع قرص نیستند یا نیاز به تنظیم دوز بسیار دقیق دارند.
- تزریق طولانی‌اثر (Long-Acting Injection – LAI): با نام تجاری ®Risperdal Consta و مشابه آن. این فرم هر ۲ هفته یکبار به صورت عضلانی تزریق می‌شود و برای بیمارانی که در مصرف منظم داروی خوراکی مشکل دارند یا برای اطمینان از پایبندی به درمان استفاده می‌شود.
نحوه صحیح مصرف ریسپریدون
رعایت دقیق دستورالعمل‌های مصرف ریسپریدون برای دستیابی به بهترین نتیجه درمانی و کاهش خطر عوارض جانبی حیاتی است:
- پیروی دقیق از دستور پزشک: دارو را دقیقاً همانطور که پزشک تجویز کرده مصرف کنید. دوز، تعداد دفعات مصرف و طول دوره درمان را خودسرانه تغییر ندهید.
- زمان مصرف: ریسپریدون را می‌توان همراه یا بدون غذا مصرف کرد. سعی کنید دارو را هر روز در ساعت معینی مصرف کنید تا سطح آن در خون پایدار بماند.
- نحوه بلع: قرص‌های معمولی را با یک لیوان آب کامل ببلعید. قرص‌های بازشونده در دهان را روی زبان قرار دهید تا حل شود، سپس با یا بدون آب قورت دهید.
- عدم قطع ناگهانی: مصرف ریسپریدون را به طور ناگهانی قطع نکنید، حتی اگر احساس بهتری دارید، مگر اینکه پزشک دستور داده باشد. قطع ناگهانی می‌تواند منجر به بازگشت علائم یا بروز علائم قطع (مانند تهوع، استفراغ، تعریق، بیخوابی، و گاهی علائم سایکوتیک) شود. پزشک معمولاً دوز را به تدریج کاهش می‌دهد.
- دوز فراموش شده: اگر یک دوز را فراموش کردید، به محض یادآوری آن را مصرف کنید. اما اگر تقریباً زمان مصرف دوز بعدی فرا رسیده است، دوز فراموش شده را نادیده بگیرید و به برنامه منظم خود بازگردید. هرگز برای جبران، دوز دارو را دو برابر نکنید.
- محلول خوراکی: اگر از محلول خوراکی استفاده می‌کنید، دوز را با سرنگ یا پیمانه مخصوصی که همراه دارو ارائه شده، به دقت اندازه‌گیری کنید. آن را با نوشیدنی‌هایی مانند آب، قهوه، آب پرتقال یا شیر کم‌چرب مخلوط کنید اما با چای یا نوشابه کولا مخلوط نکنید.
دوز مصرفی معمول ریسپریدون
دوز ریسپریدون برای هر فرد متفاوت است و توسط پزشک بر اساس سن، وزن، نوع و شدت بیماری، پاسخ به درمان و وجود سایر شرایط پزشکی تعیین می‌شود. پزشک معمولاً درمان را با دوز پایین شروع کرده و به تدریج آن را افزایش می‌دهد (تیتراسیون) تا به دوز مؤثر و قابل تحمل دست یابد.
- اسکیزوفرنی بزرگسالان: دوز شروع معمولاً ۱ تا ۲ میلی‌گرم در روز (یک یا دو بار در روز). دوز ممکن است به تدریج تا ۴-۶ میلی‌گرم در روز افزایش یابد. حداکثر دوز توصیه شده معمولاً ۱۶ میلی‌گرم در روز است، اما دوزهای بالاتر از ۶-۸ میلی‌گرم معمولاً مزیت بیشتری ندارند و خطر عوارض را افزایش می‌دهند.
- اسکیزوفرنی نوجوانان (۱۳-۱۷ سال): دوز شروع معمولاً ۰.۵ میلی‌گرم یک بار در روز. دوز ممکن است به تدریج تا ۳ میلی‌گرم در روز افزایش یابد.
- اختلال دوقطبی (مانیا/مختلط) بزرگسالان: دوز شروع معمولاً ۲ تا ۳ میلی‌گرم یک بار در روز. دوز معمول نگهدارنده بین ۱ تا ۶ میلی‌گرم در روز است.
- اختلال دوقطبی (مانیا/مختلط) کودکان/نوجوانان (۱۰-۱۷ سال): دوز شروع معمولاً ۰.۵ میلی‌گرم یک بار در روز. دوز ممکن است به تدریج تا حداکثر ۶ میلی‌گرم در روز (بر اساس وزن) افزایش یابد.
- تحریک‌پذیری مرتبط با اوتیسم (کودکان/نوجوانان ۵-۱۷ سال): دوز شروع بر اساس وزن تعیین می‌شود (معمولاً ۰.۲۵ یا ۰.۵ میلی‌گرم در روز). دوز نگهدارنده معمولاً بین ۰.۵ تا ۳ میلی‌گرم در روز است.
- سالمندان یا بیماران با نارسایی کلیوی/کبدی: معمولاً با دوزهای پایین‌تر شروع شده و افزایش دوز با احتیاط بیشتری انجام می‌شود.
- مهم: اعداد فوق فقط راهنمای کلی هستند. همیشه دوز تجویز شده توسط پزشک خود را مصرف کنید.
عوارض جانبی شایع و جدی ریسپریدون
آگاهی از عوارض جانبی احتمالی به شما کمک می‌کند تا در صورت بروز، به موقع با پزشک خود مشورت کنید.
عوارض جانبی شایع (ممکن است در بیش از ۱ نفر از هر ۱۰ نفر رخ دهد):
- خواب‌آلودگی، گیجی، خستگی
- افزایش وزن و افزایش اشتها (یکی از شایع‌ترین و نگران‌کننده‌ترین عوارض)
- سردرد، اضطراب، بیخوابی یا اختلال در خواب
- علائم شبه پارکینسون (Parkinsonism): لرزش، سفتی عضلات، کندی حرکات، آبریزش دهان.
- آکاتیزیا (Akathisia): احساس بی‌قراری درونی و نیاز شدید به حرکت مداوم.
- دیستونی (Dystonia): اسپاسم یا انقباضات عضلانی غیرارادی (به خصوص در ناحیه گردن، زبان، چشم‌ها)، بیشتر در ابتدای درمان یا با افزایش دوز.
- آبریزش بینی (Rhinitis)، عفونت دستگاه تنفسی فوقانی، سرفه
- تهوع، استفراغ، یبوست، اسهال، سوءهاضمه، درد شکم، خشکی دهان
- تاری دید
- افزایش سطح پرولاکتین خون (Hyperprolactinemia): که می‌تواند منجر به عوارضی مانند بزرگ شدن سینه‌ها در مردان (ژنیکوماستی)، ترشح شیر از سینه (گالاکتوره)، اختلالات قاعدگی (آمنوره) و کاهش میل جنسی شود.
عوارض جانبی کمتر شایع اما جدی (نیازمند توجه فوری پزشکی):
- سندرم بدخیم نورولپتیک (Neuroleptic Malignant Syndrome – NMS): یک وضعیت نادر اما بسیار خطرناک با علائمی مانند تب بالا، سفتی شدید عضلات، تغییرات وضعیت ذهنی (گیجی، بی‌قراری)، بی‌ثباتی اتونومیک (ضربان قلب نامنظم، فشار خون ناپایدار، تعریق). در صورت بروز این علائم فوراً به اورژانس مراجعه کنید.
- دیسکینزی تأخیری (Tardive Dyskinesia – TD): حرکات غیرارادی و تکراری، معمولاً در ناحیه صورت، زبان، دهان یا اندام‌ها که ممکن است پس از مصرف طولانی‌مدت ایجاد شده و گاهی دائمی باشد.
- تغییرات متابولیک:
- افزایش قند خون و دیابت نوع ۲.
- افزایش چربی خون (کلسترول و تری‌گلیسرید).
- افت فشار خون وضعیتی : سرگیجه یا غش کردن هنگام برخاستن از حالت نشسته یا خوابیده.
- تشنج
- طولانی شدن فاصله QT در نوار قلب: می‌تواند خطر آریتمی‌های قلبی جدی را افزایش دهد.
- کاهش تعداد گلبول‌های سفید خون (لکوسیتوپنی، نوتروپنی، آگرانولوسیتوز): افزایش خطر عفونت.
- حوادث عروقی مغزی (مانند سکته مغزی): به خصوص در سالمندان مبتلا به زوال عقل (دمانس).
- پریاپیسم: نعوظ دردناک و طولانی‌مدت که نیاز به مداخله فوری پزشکی دارد.
- واکنش‌های آلرژیک شدید: بثورات پوستی، کهیر، خارش، تورم صورت/لب‌ها/زبان/گلو، مشکل در تنفس.
موارد احتیاط و هشدارهای مهم هنگام مصرف ریسپریدون
قبل از شروع مصرف ریسپریدون، پزشک خود را از تمامی شرایط پزشکی و داروهای مصرفی خود مطلع کنید.
- سالمندان مبتلا به زوال عقل (دمانس) مرتبط با سایکوز: ریسپریدون و سایر آنتی‌سایکوتیک‌ها خطر مرگ و میر ناشی از حوادث قلبی-عروقی (مانند نارسایی قلبی، مرگ ناگهانی) و عفونت‌ها (مانند پنومونی) را در این گروه از بیماران افزایش می‌دهند. ریسپریدون برای درمان مشکلات رفتاری در سالمندان مبتلا به دمانس تأیید نشده است (در برخی کشورها دارای هشدار جعبه سیاه یا Black Box Warning است).
- بیماری‌های قلبی-عروقی: در بیماران با سابقه بیماری قلبی (مانند نارسایی قلبی، حمله قلبی، آریتمی)، سکته مغزی، یا شرایطی که آنها را مستعد افت فشار خون می‌کند، با احتیاط مصرف شود.
- دیابت و عوامل خطر دیابت: ریسپریدون می‌تواند باعث افزایش قند خون و تشدید دیابت شود. پایش منظم قند خون توصیه می‌شود.
- سابقه تشنج: در بیماران با سابقه تشنج یا شرایطی که آستانه تشنج را پایین می‌آورند، با احتیاط مصرف شود.
- نارسایی کلیوی یا کبدی: ممکن است نیاز به تنظیم دوز باشد.
- بیماری پارکینسون یا دمانس با اجسام لویی (Lewy Body Dementia): این بیماران ممکن است به اثرات آنتی‌سایکوتیک‌ها بسیار حساس بوده و با بدتر شدن علائم پارکینسونیسم یا بروز NMS مواجه شوند.
- سابقه هایپرپرولاکتینمی یا تومورهای وابسته به پرولاکتین (مانند سرطان پستان).
- خطر سقوط: به دلیل خواب‌آلودگی، گیجی و افت فشار خون وضعیتی، خطر زمین خوردن افزایش می‌یابد.
- تنظیم دمای بدن: ریسپریدون ممکن است توانایی بدن در کاهش دمای مرکزی را مختل کند. در هنگام قرار گرفتن در معرض گرمای شدید، انجام فعالیت بدنی شدید یا کم آبی بدن، احتیاط کنید.
- رانندگی و کار با ماشین‌آلات: تا زمانی که اثر ریسپریدون بر هوشیاری شما مشخص نشده، از رانندگی و انجام کارهایی که نیاز به هوشیاری کامل دارند، خودداری کنید.
- بلع دشوار (Dysphagia): ریسپریدون ممکن است با اختلال در حرکت مری و آسپیراسیون همراه باشد.
تداخلات دارویی ریسپریدون
ریسپریدون می‌تواند با بسیاری از داروها تداخل داشته باشد. اطلاع‌رسانی کامل به پزشک در مورد تمامی داروهای مصرفی (تجویزی، بدون نسخه، گیاهی و مکمل‌ها) ضروری است. برخی از تداخلات مهم عبارتند از:
- داروهای مضعف سیستم عصبی مرکزی: مصرف همزمان با الکل، آرام‌بخش‌ها، خواب‌آورها، اپیوئیدها (مخدرها) و سایر داروهایی که باعث خواب‌آلودگی می‌شوند، می‌تواند اثرات تضعیف‌کننده CNS را تشدید کند.
- داروهای کاهنده فشار خون: ریسپریدون می‌تواند اثر این داروها را افزایش داده و منجر به افت شدید فشار خون شود.
- داروهایی که فاصله QT را طولانی می‌کنند: مصرف همزمان با داروهایی مانند برخی آنتی‌آریتمیک‌ها، برخی آنتی‌بیوتیک‌ها (مانند ماکرولیدها، کینولون‌ها)، برخی آنتی‌سایکوتیک‌های دیگر و … می‌تواند خطر آریتمی‌های قلبی جدی را افزایش دهد.
- مهارکننده‌های آنزیم CYP2D6: داروهایی مانند فلوکستین، پاروکستین، کینیدین و … می‌توانند متابولیسم ریسپریدون را کاهش داده و سطح خونی و خطر عوارض آن را افزایش دهند. ممکن است نیاز به کاهش دوز ریسپریدون باشد.
- القاءکننده‌های آنزیم CYP3A4: داروهایی مانند کاربامازپین، فنی‌توئین، ریفامپین، علف چای (St. John’s Wort) و … می‌توانند متابولیسم ریسپریدون را افزایش داده و سطح خونی و اثربخشی آن را کاهش دهند. ممکن است نیاز به افزایش دوز ریسپریدون باشد.
- لوودوپا و سایر آگونیست‌های دوپامین: ریسپریدون می‌تواند اثرات این داروها (که برای درمان پارکینسون استفاده می‌شوند) را خنثی کند.
مصرف ریسپریدون در دوران بارداری و شیردهی
بارداری: مصرف ریسپریدون در دوران بارداری تنها در صورتی مجاز است که منافع بالقوه آن برای مادر، خطرات احتمالی برای جنین را توجیه کند. نوزادانی که مادرانشان در سه ماهه سوم بارداری ریسپریدون مصرف کرده‌اند، ممکن است پس از تولد دچار علائم اکستراپیرامیدال و/یا علائم قطع دارو شوند. تصمیم‌گیری در این مورد حتماً باید با پزشک متخصص باشد. در صورت بارداری یا قصد بارداری، حتماً به پزشک خود اطلاع دهید.
شیردهی: ریسپریدون و متابولیت فعال آن (پالیپریدون) در شیر مادر ترشح می‌شوند. به دلیل احتمال بروز عوارض جانبی جدی در نوزاد شیرخوار، پزشک باید با در نظر گرفتن اهمیت دارو برای مادر، در مورد قطع شیردهی یا قطع دارو تصمیم‌گیری کند.
مصرف ریسپریدون در کودکان و نوجوانان
همانطور که در بخش موارد مصرف ذکر شد، ریسپریدون برای برخی اختلالات در کودکان و نوجوانان تأیید شده است (مانند تحریک‌پذیری مرتبط با اوتیسم، اسکیزوفرنی و اختلال دوقطبی). با این حال، مصرف آن در این گروه سنی نیازمند ملاحظات ویژه‌ای است:
حساسیت بیشتر به عوارض: کودکان و نوجوانان ممکن است نسبت به برخی عوارض جانبی مانند افزایش وزن، هایپرپرولاکتینمی و علائم اکستراپیرامیدال حساس‌تر باشند.
پایش دقیق: نظارت دقیق بر رشد، وزن، وضعیت متابولیک (قند و چربی خون)، سطح پرولاکتین و بروز عوارض جانبی ضروری است.
بخشی از درمان جامع: دارو درمانی باید همراه با سایر مداخلات روانشناختی، آموزشی و حمایتی باشد.
چه زمانی باید فوراً به پزشک مراجعه کرد؟
در صورت مشاهده هر یک از موارد زیر، فوراً با پزشک خود تماس بگیرید یا به اورژانس مراجعه کنید:
- علائم سندرم بدخیم نورولپتیک (تب بالا، سفتی عضلانی شدید، گیجی، ضربان قلب نامنظم).
- حرکات غیرارادی جدید یا تشدید شونده (به خصوص در صورت یا زبان).
- تشنج.
- علائم واکنش آلرژیک شدید (بثورات پوستی، کهیر، تورم، مشکل در تنفس).
- افکار خودکشی یا آسیب به خود.
- نعوظ دردناک و طولانی‌مدت (پریاپیسم).
- علائم عفونت (مانند تب، لرز، گلودرد مداوم).
- غش کردن یا سرگیجه شدید.
نتیجه گیری
قرص ریسپریدون یک داروی آنتی‌سایکوتیک آتیپیک مؤثر است که نقش مهمی در درمان اسکیزوفرنی، اختلال دوقطبی و تحریک‌پذیری مرتبط با اوتیسم دارد. با این حال، مانند هر داروی دیگری، می‌تواند با عوارض جانبی همراه باشد و نیازمند مصرف آگاهانه و تحت نظارت دقیق پزشکی است.
درک صحیح از نحوه عملکرد، موارد مصرف، دوز مناسب، عوارض احتمالی و تداخلات دارویی، به بیماران و خانواده‌هایشان کمک می‌کند تا در فرآیند درمان مشارکت فعال‌تری داشته باشند و به نتایج درمانی بهتری دست یابند. ارتباط مداوم با پزشک معالج و گزارش هرگونه تغییر یا نگرانی، کلید استفاده ایمن و مؤثر از ریسپریدون است.
سوالات متداول
برخی والدین گزارش می‌دهند که ریسپریدون به کاهش علائم پرخاشگری و تحریک‌پذیری در کودکان کمک کرده است، اما برخی دیگر از عوارضی مانند افزایش وزن و خواب‌آلودگی ناراضی هستند.
بله، بسیاری از والدین اظهار داشته‌اند که مصرف این دارو باعث کاهش رفتارهای تهاجمی و بهبود کنترل رفتاری در کودکان شده است.
بله، رایج‌ترین شکایات شامل افزایش وزن، خواب‌آلودگی، کاهش انرژی و در برخی موارد مشکلات هورمونی مانند افزایش پرولاکتین است.
برخی والدین گزارش می‌کنند که ریسپریدون به کاهش تحریک‌پذیری و رفتارهای تکراری در کودکان مبتلا به اوتیسم کمک کرده است، اما تأثیر آن برای همه یکسان نیست.
بیشتر والدین نگران وابستگی جسمی نیستند، اما برخی از آنها از این که کودکان بدون دارو علائم بیشتری نشان می‌دهند، ابراز نگرانی می‌کنند.
برخی والدین گزارش می‌دهند که کاهش دوز یا قطع ناگهانی دارو باعث بازگشت علائم شده است، بنابراین توصیه می‌کنند که قطع مصرف حتماً تحت نظر پزشک انجام شود.
خیر، برخی والدین به دلیل نگرانی از عوارض جانبی ترجیح می‌دهند از روش‌های درمانی غیر دارویی استفاده کنند.
